خلقت عقل

: پیامبر خدا فرمود : «خداوند عز و جل ، عقل را از نور اندوخته نهفته در علم پیشین خود ـ که حتّى پیامبران فرستاده شده و فرشتگان مقرّب را نیز از آن آگاه نکرده است ـ ، آفرید و علم را جان او ، فهم را روح او ، زهد را سرِ او ، حیا را چشمان او ، حکمت را زبان او ، دلسوزى را همّت (/ دهان) او و رحمت را دل او قرار داد و سپس ، آن را با ده ویژگى پُر و نیرومند ساخت : با یقین ، ایمان ، راستى ، آرامش ، اخلاص ، مدارا ، بخشش ، قناعت ، تسلیم ، و سپاس گزارى . سپس خدا به او فرمود : عقب بیا . پس عقب آمد و سپس به او فرمود : جلو بیا . جلو آمد و سپس به او فرمود : سخن بگو . پس گفت : ستایش ، خدایى را که نه ضدّى دارد و نه همتایى ؛ نه مانندى و نه همسانى ، نه هم سنگى دارد و نه شبیهى ؛ آن که هر چیز در برابر عظمتش خاضع است . پس خداى ـ تبارک و تعالى ـ فرمود : به عزّت و جلالم سوگند که آفریده اى از تو نیکوکارتر نیافریدم . نه از فرمان من فرمان بردارتر ، و نه والاتر و شریف تر و عزیزتر از تو . به سبب [وجود] تو ، مؤاخذه و عطا مى کنم و با تو ، یکتا شمرده شده و پرستیده مى شوم و با تو ، خوانده شده ، به من ، امید برده مى شود و به وسیله تو ، جستجو مى شوم و با تو از من مى ترسند و مى هراسند و ثواب و عقاب ، به دست توست . پس عقل در این هنگام ، به سجده افتاد و هزار سال در سجده مانْد . پروردگار ـ تبارک و تعالى ـ فرمود : سرت را بلند کن و بخواه ، که داده مى شود و شفاعت کن ، که شفاعت مى شود . عقل ، سر بلند کرد و گفت : خداى من! از تو مى خواهم شفاعت مرا براى هر کس که مرا در او قرار دادى ، بپذیرى . خداى بزرگ بِشْکوه ، به فرشتگانش فرمود : شما را گواه مى گیرم که من، او را براى هر عاقلى شفیع کردم » .